Άρθρο μου στην έντυπη εφημερίδα Φιλελεύθερος του Σαββάτου, σχετικά με το φαινόμενο του Bullying και τις καταστροφικές του συνέπειες.
Το πλήρες κείμενο:
Πριν από λίγες μέρες με την οριστική λήψη της δικαστικής απόφασης «έκλεισε» άλλη μια υπόθεση σχετική με το bullying. Ο ουσιαστικός απολογισμός; Ένα (τότε) δεκαεξάχρονο παιδί νεκρό και δύο γονείς που θα πονάνε τόσο για τον ίδιο τον χαμό του παιδιού τους, όσο και –περισσότερο– για τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε, μέχρι τη στιγμή που θα φύγουν και οι ίδιοι από τη ζωή.
Άλλο ένα θύμα στη λίστα του εκφοβισμού… άλλο ένα παιδί που αντί τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του να τα περνά μέσα στο γέλιο, τις όμορφες στιγμές και τις εμπειρίες με τους συνομηλίκους του, τα περνούσε μέσα στον φόβο, την απόρριψη και τον πόνο. Στα πόσα θύματα αλήθεια θα σταματήσει αυτή η μάστιγα; Στα πόσα παιδικά δάκρυα, κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας και ψυχοσωματικά προβλήματα;
Δυστυχώς το κοινωνικό φαινόμενο του εκφοβισμού αποτελεί πλέον μάστιγα. Τα περιστατικά είναι πάρα πολλά και δεν είναι μόνο αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας εξαιτίας της τραγικής τους κατάληξης. Είναι κι άλλα πολλά, καθημερινά.
Το να παίρνουμε αποφάσεις αφότου συμβεί μια τραγωδία δεν εξαφανίζει το πρόβλημα. Το ζητούμενο είναι πώς μπορούμε να δράσουμε προληπτικά προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το φαινόμενο. Η οικογένεια, το σχολείο και η Πολιτεία διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο. Χρειάζεται να γίνει απόλυτα αντιληπτό ακόμη, ότι χωρίς τη συνεργασία των τριών δεν θα μπορέσει να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Προβάλλει επιτακτική η ανάγκη ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης της οικογένειας σχετικά με το bullying. Δεν νοείται ο εκφοβισμός για μερικές οικογένειες να θεωρείται ως «φυσικό μέσο ανάπτυξης» των παιδιών κι ότι όλοι θα το περάσουν.
Ο θύτης, το θύμα και οι θεατές, προέρχονται όλοι από μια οικογένεια, η οποία θα πρέπει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τον ρόλο του παιδιού της σε τέτοια περιστατικά, αλλά και να γνωρίζει πώς μπορεί να το βοηθήσει. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι και οι γονείς των θυτών χρειάζεται να πάρουν συμβουλές για το παιδί τους και να το βοηθήσουν, να το οριοθετήσουν και να δουν ποιο είναι αυτό το συναισθηματικό κενό που έχουν, το οποίο τους οδηγεί στη θυματοποίηση άλλων παιδιών.
Οι θεατές αποτελούν τον ρόλο – κλειδί στον εκφοβισμό. Είναι στο δικό τους χέρι η ενδυνάμωση, ή η αποδυνάμωση του θύτη. Η οικογένεια και το σχολείο, χρειάζεται να δουλέψουν πολύ με τον ρόλο αυτό. Η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης πρέπει να είναι προτεραιότητα. Οι σημερινοί απαθείς μαθητές, που γελούν ή βιντεοσκοπούν τον συμμαθητή τους που βρίσκεται σε δυσμενή θέση, είναι οι αυριανοί απαθείς πολίτες.
Οι εκπαιδευτικοί, χρειάζεται να είναι ενημερωμένοι κι ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε τόσο σοβαρά κοινωνικά φαινόμενα και σε συνεργασία με την οικογένεια να εργάζονται προς την αντιμετώπιση και κυρίως προς την πρόληψή τους. Κάπου εδώ, είναι που κρίνεται απαραίτητη και η συμμετοχή της πολιτείας, όπου με την παροχή των κατάλληλων εργαλείων και μεθόδων, θα μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά τις σχολικές μονάδες να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον εκφοβισμό.
Η θέσπιση συγκεκριμένων νόμων που να αφορούν στο bullying, κρίνεται εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου οι ίδιοι οι νόμοι να λειτουργούν ανασταλτικά για τον όποιο εν δυνάμει θύτη, αλλά και ως ασπίδα προστασίας για τα όποια υποψήφια θύματα. Γιατί το bullying, δεν κάνει διακρίσεις. Σήμερα μπορεί να ήταν το διπλανό παιδί. Αύριο ίσως είναι το δικό μας παιδί. Φτάνει πια στην ανοχή.
*Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας, Εισηγήτρια σε Θέματα Σχολικού Εκφοβισμού
