Είναι γεγονός ότι εσφαλμένα επικρατεί η εντύπωση ότι το bullying έχει αρνητικές συνέπειες μόνο για τα θύματα. Η αλήθεια είναι ότι τα θύματα είναι οι αποδέκτες των βραχυπρόθεσμων και άμεσων συνεπειών του φαινομένου, ωστόσο ο εκφοβισμός δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανέναν από τους εμπλεκομένους.

Τόσο οι θύτες, όσο και οι παρατηρητές του εκφοβισμού, ενδεχομένως να έχουν σημαντικές επιπτώσεις, οι οποίες θα επηρεάσουν τη μετέπειτα πορεία της ζωής τους, αλλά και την ίδιά τους την ψυχοσύνθεση. Οι συνέπειες είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο δυστυχώς δεν κλείνει με το κλείσιμο των σχολικών βιβλίων και την αποφοίτηση των παιδιών.

Ο θύτης, όπως ακριβώς  λειτουργεί κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, συνεχίζει και στην ενήλικη ζωή του να

Two teenage girls (15-17) pointing at girl crying beside locker

έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, να αρνείται να αποδεκτεί τον εαυτό του και να δυσκολεύεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις, στη διαχείριση του θυμού και των συγκρούσεων. Παρουσιάζει βίαιη συμπεριφορά στην οικογένειά του και όχι μόνο, ενώ είναι αυξημένος ο κίνδυνος χρήσης αλκοόλ και ουσιών. Παράλληλα, κατά την πορεία της ζωής του μένει μόνος, αφού οι οπαδοί του αποχωρούν σταδιακά. Όταν επιχειρήσει να επανενταχθεί σε ένα κοινωνικό σύνολο, τότε θα επιλέξει ένα μη υγιές σύνολο, όπως είναι οι αναρχικοί ή άτομα με παραβατική συμπεριφορά.

Τα θύματα, έχουν σοβαρές σωματικές, πνευματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες, ενώ γίνεται ανεπανόρθωτη ζημιά και στην αυτοεικόνα τους. Στις σωματικές συνέπειες εμπίπτουν η απώλεια όρεξης/βουλιμία,οι υπνηλίες/αϋπνίες, ο πονοκέφαλος, ο στομαχόπονος, οι πόνοι της πλάτης και οι μώλωπες.

Πνευματικά, τα παιδιά θύματα παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης, δυσκολίες στη μνήμη και στη μάθηση, μειωμένη επίδοση, αφού η προσοχή τους είναι στραμμένη στην επιβίωσή τους και όχι στο μάθημα,  παρουσιάζουν σχολική άρνηση και κάνουν συχνά απουσίες. Ψυχολογικά, βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση και κατάσταση άμυνας, γίνονται επιθετικά ως αντίδραση στη βία, εμφανίζουν μελαγχολία και κατάθλιψη και σε ακραίες περιπτώσεις έχουμε και τις απόπειρες αυτοκτονίας.

Κοινωνικά, τα παιδιά θύματα επηρεάζονται σε ανεπανόρθωτο βαθμό, αφού η εμπιστοσύνη τους κλονίζεται, ενώ δύσκολα αφήνονται να κάνουν φιλίες. Προσκολλώνται σε αρκετές περιπτώσεις σε ένα παιδί, το οποίο είναι επίσης αδύναμο και του είναι επίσης δύσκολο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ταυτόχρονα, η αυτοεικόνα τους πλήττεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, αφού τα παιδιά αυτά δεν αποδέχονται, ασκούν έντονη κριτική και είναι πολύ αυστηρά με τον εαυτό τους τόσο κατά τη διάρκεια της θυματοποίησής τους, όσο και αργότερα, κατά την ενήλική τους ζωή, ακόμη κι αν δεν βιώνουν τον εκφοβισμό.

Όσον αφορά στους θεατές, σε αρκετές περιπτώσεις φοβούνται και τρομοκρατούνται από τα περιστατικά εκφοβισμού στα οποία είναι παρόντες. Νιώθουν αρκετές φορές οι ίδιοι αβοήθητοι ή επιλέγουν να ακολουθήσουν τον θύτη από φόβο μήπως θυματοποιηθούν. Στην ενήλική τους ζωή είτε θα συνεχίσουν να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο, είτε θα βιώνουν συνεχώς το συναίσθημα της ενοχής εξαιτίας του ότι αδυνατούν να βοηθήσουν το οποιοδήποτε θύμα. Η χειρότερη στάση όμως που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και αυτό να γίνει στάση ζωής τους, είναι η απάθεια. Στους θεατές βρίσκεται το κλειδί για την αντιμετώπιση του εκφοβισμού. Η απάθεια και η αποσιώπηση των γεγονότων, ενισχύει τον θύτη, αποδυναμώνει το θύμα και καταστρέφει ζωές. Οι πιθανοί αυριανοί μη ενεργοί και απαθείς πολίτες, θα πρέπει να μας απασχολήσουν ως κοινωνία.