Όταν ένα παιδί ζει σε ένα αρνητικό και τοξικό γι’ αυτό περιβάλλον, τότε κινδυνεύει να κρατήσει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και στην ενήλικη ζωή του. Η διαρκής διαμονή σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί να κάνει το παιδί δυστυχισμένο και να το γεμίσει με ανασφάλειες.

 

Όταν οι γονείς δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και τσακώνονται σε τακτική βάση, τότε είναι δύσκολο για το παιδί να εμπιστευτεί κανέναν, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Αρχίζει να αγαπά την απομόνωση και τη μοναχικότητα, αφού εκεί βρίσκει τη γαλήνη. Επιπλέον, του είναι σχεδόν αδύνατο να είναι ευχαριστημένο με πολλούς ανθρώπους γύρω του.

Το βίαιο περιβάλλον στο σπίτι, δημιουργεί ένα παιδί χωρίς άποψη, χωρίς έκφραση και γνώμη, αφού σκοτώνει το πνεύμα του. Οι γονείς είναι πρότυπο για τα παιδιά. Όταν λοιπόν ο γονέας που το παιδί έχει ως πρότυπο βρίζει η ασκεί βία μέσα στο σπίτι, τότε αυτό το παράδειγμα θα δώσει και στο παιδί του. Το παιδί πολύ πιθανόν θα μεγαλώσει αποκτώντας αυτές ακριβώς τις συνήθειες.Επίσης, μια ακόμη πιθανότητα είναι το να οδηγηθούν σε κακές σχέσεις. Στην πραγματικότητα, τους είναι δύσκολο γενικά να πιστέψουν στην αγάπη και στις σχέσεις. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, όπου παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε τόσο τοξικά περιβάλλοντα, επιλέγουν συνειδητά να είναι το εντελώς αντίθετο στη δική τους οικογένεια ως ενήλικες.

Οι συνεχείς καβγάδες, γεμίζουν με ενοχές τα παιδιά, αφού σε αρκετές περιπτώσεις θεωρούν ότι αυτά είναι ο λόγος που διαπληκτίζονται οι γονείς τους και κατηγορούν τον εαυτό τους για κάθε θέμα των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι τσακωμοί έχουν όμως και αντίκτυπο στην κοινωνική ζωή του παιδιού, αφού λειτουργούν ανασταλτικά στο να φέρει ένα παιδί τους φίλους του στο σπίτι. Νιώθει ντροπή, αφού ο αντίκτυπος ενός πιθανού καβγά μπορεί να επηρεάσει τη φιλία και την αντίληψη των φίλων του, για εκείνο και την οικογένειά του.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό, αρχίζουν να γίνονται υποτονικά και καταθλιπτικά, ενώ χάνουν την αθωότητα και την ξεγνοιασιά της ηλικίας τους. Μεγαλώνουν έτσι και γίνονται απαισιόδοξα, βλέποντας πάντα την αρνητική πλευρά των πραγμάτων. Η αρνητική ενέργεια, είναι πάντα ο λόγος πίσω από την κατάθλιψη και την αργή ανάπτυξη.

Ταυτόχρονα, το καταχρηστικό περιβάλλον καθιστά το παιδί ανήμπορο. Του είναι δύσκολο να διατηρήσει καλές σχέσεις με τους ανθρώπους. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν προσπαθεί να βρει λύσεις στα προβλήματά του, ενώ θεωρεί ότι είναι ευκολότερο είτε να μαλώσει, είτε να ξεφύγει από αυτά.

Μέσα σε όλα αυτά, το παιδί αρχίζει να αισθάνεται ξεχασμένο. Νιώθει ότι τα άλλα παιδιά είναι ανώτερα από αυτό, αφού τυγχάνουν αγάπης και προστασίας από τους γονείς. Το άρρωστο περιβάλλον πλήττει τα συναισθήματα του παιδιού. Αισθάνεται ότι πνίγεται επειδή, ούτε μπορεί να μοιραστεί αυτό το πρόβλημα με κανέναν ούτε όμως και να το λύσει. Αισθάνεται αβοήθητο και ανυπεράσπιστο. Μερικές φορές, οδηγείται ακόμη και σε λάθος βήματα.

Ο ρόλος της οικογένειας στη ζωή του κάθε ατόμου, είναι καθοριστικός. Ανάλογα με το αν λειτουργεί εύρυθμα ή όχι, μπορεί να θεραπεύσει αλλά και να δημιουργήσει ψυχικές και όχι μόνο ασθένειες. Δυστυχώς, οι τοξικές οικογένειες, αδυνατούν να αλληλοβοηθηθούν και να επωφεληθούν από την προστατευτική οικογενειακή ασπίδα.