Είμαστε πλέον επισήμως στην τρίτη εβδομάδα του περιορισμού. Τα σχολεία κλειστά, τα αυτοκίνητα στους δρόμους ελάχιστα, τα πάρκα, οι πλατείες, τα μαγαζιά, όλα όσα μαρτυρούσαν δράση, φασαρία, ζωή, όλα έρημα… άδεια.
Μηνύματα αισιοδοξίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήρθαν να διαδεχθούν το μούδιασμα και τον πανικό των πρώτων ημερών. Μοιραστήκαμε λοιπόν (σε διαδικτυακό επίπεδο) υπέροχες δημιουργίες σε φαγητά, σε γλυκά, σε κατασκευές για τον κήπο, αστεία βίντεο κι ό,τι άλλο θα μπορούσε να μας γεμίσει με αισιοδοξία αλλά και να γεμίσει τον χρόνο μας, που ξαφνικά φαίνεται ατελείωτος.
Και οι μέρες κυλούσαν, έγιναν βδομάδα, βδομάδες και προχωράμε. Και περιορίστηκε η ζωή μας σε τέσσερεις τοίχους, άντε και σε μια αυλή για τους πιο τυχερούς. Και περιορίστηκε η επικοινωνία μας πίσω από τις οθόνες – το ίδιο και η ενημέρωση και η ψυχαγωγία. Και προσπαθούμε να φέρουμε στα σπίτια μας όλη τη ζωή από έξω, μέσα από υπολογιστές και κινητά, προσπαθώντας να ρουφήξουμε εικόνες, μυρωδιές, ήχους, παλμούς.
Τι γίνεται άραγε στη ζωή απ’ έξω; Ακολουθεί τη δική μας στασιμότητα; Όχι. Απλά συνεχίζεται… Μου θυμίζει τα λόγια που μου είχε πει κάποιος φίλος όταν ήταν άρρωστος κι έπρεπε να παραμείνει υποχρεωτικά σε απομόνωση. «Ξέρεις ποιο είναι το οξύμωρο και με πονά; Ότι η ζωή συνεχίζεται. Όση στασιμότητα νιώθω εγώ, άλλη τόση δράση, ροή και ζωή υπάρχει έξω από εδώ».
Έτσι είναι. Η ίδια η ζωή συνεχίζεται. Το μαρτυρούν οι εικόνες της φύσης που έχει πια ανθίσει, η μέρα που κάθε φορά διαδέχεται τη νύχτα, τα ευχάριστα νέα για τη γέννηση ενός παιδιού εν καιρώ κορωνοϊού, η αναγγελία ενός θανάτου και ο πόνος των συγγενών που δεν μπορούν λόγω της κατάστασης να βρίσκονται όλοι εκεί στην κηδεία – πόσο τραγικό αλήθεια. Το μαρτυρούν τα πουλιά που συνεχίζουν να πετάνε ελέυθερα, οι καρποί στα δέντρα που μεγαλώνουν και το ημερολόγιο στο γραφείο που δείχνει άλλη μέρα. Η ζωή συνεχίζεται.
Και η ζωή… πάντα θα συνεχίζεται. Όσο αισιόδοξο και ταυτόχρονα σκληρό ακούγεται αυτό. Είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που χρειάζεται να αποδεκτούμε και να συνειδητοποιήσουμε το πόσο μικροί είμαστε μπροστά της. Ενωμένοι, πειθαρχημένοι και με σύνεση, ας αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση. Για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος, όσο πιο σύντομα γίνεται. Όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Χωρίς άλλες απώλειες. Ας δώσουμε το τέλος. Στο χέρι μας είναι το αν θα βλέπουμε απλά τη ζωή να συνεχίζεται, ή αν θα συνεχίσουμε μαζί της.
