Είναι μερικές φορές που νιώθεις έντονα αγχωμένος, προβληματισμένος και σε απασχολεί πολύ ένα θέμα το οποίο δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Έρχεται λοιπόν ξαφνικά από το πουθενά μια λέξη ή μια φράση από ένα άτομο και είναι λες και σου ανοίγονται μπροστά άλλοι ορίζοντες, άλλες προοπτικές. Το βλέπεις διαφορετικά και λύνεται μέσα σου αυτόματα, ξεκαθαρίζει το τοπίο και παύει πια να είναι θολό.

For privacy reasons SoundCloud needs your permission to be loaded.

Είναι όμως που χρειάζεται αυτή η φράση που θα σου ανοίξει τα μάτια να σου ακουμπήσει ευαίσθητη χορδή. Να ακουμπήσει σημείο τρωτό για σένα. Στα άτομα που με γνωρίζουν αρκετά καλά, είναι γνωστή η μεγάλη μου αγάπη για τη γλώσσα μας, την προέλευση των λέξεων και για ότι γενικά αφορά στη γλώσσα.

Σε μια συνάντησή μου λοιπόν με μια κυρία μεγαλύτερη από εμένα, της οποίας την άποψη εκτιμώ αφάνταστα, φτάσαμε στη συζήτηση των ανθρωπίνων σχέσεων και στο πόσο έχουν αλλάξει στις μέρες μας. Της ανέφερα τον προβληματισμό μου σχετικά με το θέμα της εμπιστοσύνης, της πραγματικής αγάπης στις ανθρώπινες σχέσεις – φιλικές και μη – αλλά και της δικής μου τάσης, να επιλέγω συνειδητά να βλέπω μόνο το καλό στον κάθε άνθρωπο, κάτι το οποίο όμως σε αρκετές περιπτώσεις δεν με προστάτεψε από άτομα που τελικά δεν ήταν τόσο «καλά» – ας μου επιτραπεί ο γενικός όρος καλός με τον οποίο συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε ή όχι κάποιο άτομο.

Ήμουν έτσι αντιμέτωπη με το δίλημμα, ή θα επιλέγω να τους βλέπω όλους στο θετικό πλαίσιο και στο ότι όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας ή θα είμαι καχύποπτη με τα άτομα που γνωρίζω. Η δεύτερη επιλογή, αν και με προστατεύει, καθόλου δεν μου αρέσει. Της είχα μάλιστα αναφέρει στη συζήτηση ότι προτιμώ να βλέπω στον κόσμο ότι είναι όλοι καλοί κι ας την παθαίνω κάποιες φορές, παρά να είμαι καχύποπτη.

Εκεί ακριβώς ήρθε και αυτή η φράση, η οποία πραγματικά λειτούργησε απελευθερωτικά για μένα… Ίσως επειδή ακούμπησε εκείνη την ευαίσθητη χορδή που λέγαμε πιο πάνω… «Δωρίτα μου, δεν χρειάζεται να κάνεις κατάκριση, αλλά οπωσδήποτε χρειάζεται να κάνεις διάκριση». Αλήθεια, πόσο υπέροχη φράση είναι αυτή! Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να την επαναλάβω στον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω πόση μαγεία και πόση σοφία έκρυβε.

Πόσο δίκαιο είχε! Δεν χρειάζεται να κατακρίνουμε τους ανθρώπους, να είμαστε δηλαδή καχύποπτοι κι επιφυλακτικοί μαζί τους. Χρειάζεται όμως να μάθουμε να τους διακρίνουμε. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που μας αγαπούν, που μας προσεγγίζουν με αγάπη και ανιδιοτέλεια και ποιοι είναι αυτοί που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν κάτι όχι τόσο καλό για εμάς.

Η κατάκριση δεν μας κάνει καλό, μας φθείρει και μας βάζει στη διαδικασία του ψαξίματος και της καχυποψίας. Αντιθέτως, η διάκριση είναι αυτή που μας προστατεύει, ενώ ταυτόχρονα μας επιτρέπει να έχουμε δίπλα μας τα σωστά για εμάς άτομα.

Μοναδικά λόγια…για εμένα τουλάχιστον. Θεωρώ όμως ότι ο δικός μου προβληματισμός, είναι και προβληματισμός πολλών από εσάς. Κάθε μέρα όλοι ερχόμαστε σε επαφή κι επικοινωνούμε με πολλά άτομα. Ας μάθουμε λοιπόν να μην κατακρίνουμε, αλλά να διακρίνουμε!